وادی حماقت

باورم نمی شد اشکهای او اینچنین مرا و آنچه در درون دارم ویران کند، باورم نمی شد که اشکهای او آنچنان غمی بر دلم آوار کند که نتوانم حتی نفس بکشم.

اشکهای دیروز او مرا با تمام بند بند وجودم آب کرد، از من چیزی باقی نگذاشت جز آدمی آهنی که راه احساسش از بدو تولد کور شده بوده است. دیشب خواب نمی رفتم ، بعد از سحر خواب رفتم و خواب عجیبی دیدم ، خواب دیدم در خرابه های شهری که نمی دانستم کجاست با دختری که چهره اش را نمی دیدم می چرخیدیم ، انگار او هم اهل آنجا نبود، چون او هم نمی دانست کجا می رویم و چه کاری انجام می دهیم ، می چرخیدیم و من برایش وضیح می دادم ، ناگهان نمی دانم چه اتفاقاتی افتاد که او شروع کرد به بوسیدن من و من هم. بعد با هم دست در دست هم راه افتادیم ولی جائی نمی توانستیم برویم همه اش می خندید، بعد ایستادیم لب یک چهارراه تا چراغ راهنمائی سبز شود و رد شویم ، چراغ سبز شد ، او راه افتاد و من ماندم ، انگار مرا با چسب به زمین چسبانیده بودند ، اما او تنها نمی رفت همچنان که داشت به رفتن خودش ادامه می داد کسی هم همراهیش می کرد و او انگار مرا و نبود مرا از یاد برده بود. خیلی فریاد زدم آنقدر فریاد زده بودم که بماند که هنوز گلویم می سوزد. از خواب پریدم تمام بدنم می لرزید و عرق سردی بر تمام تنم نشسته بود.

آدمها با خواب و رؤیا زندگی نمی کنند ولی با ذهن خودشان خلق می کنند و می آفرینند. آدمها ...

ولش کن اصلاً آدمها را ، دلم درد می کند دلم می خواهد ساعتها و ساعتها گریه کنم و گریه کنم بی آنکه کسی مرا به خود فرا خواند، همه چیز برایم آنقدر سرد و تاریک شده است که نمی دانم چه اتفاقی قرار است بیفتد که من در آن نقش داشته باشم یا نداشته باشم. دیگر خیلی چیزی فرق نمی کند با چیز دیگر. وقتی تنها معنی وجودت به سردی به تو نگاه کند دیگر تو چیزی جز یک ماشین برنامه ریزی شده نخواهی بود. معنی خاصی نمی دهی ، فقط هستی همین ، خالی، بی معنی ، بی فایده ، و هزارتا بی دیگر.

پی نوشت : کسی جز خودم مقصر نیستم اگر همه این بلاها سرم  می آید ، خیلی کمتر از آن چیزی است که حق من است...